Początki klubu nawiązują do organizacji, która nie była bezpośrednio powiązana ze sportem: Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. W końcu w 1920 roku młodzi postanowili sformalizować swoją działalność sportową i założyć klub piłkarski. Rejestracja klubu przypadła na niedzielę, 19 marca 1922 roku. Data ta symbolizuje oficjalne narodziny klubu.

Pomysłodawcą nazwy zespołu był jego skarbnik Jan Dyzman, śpiewający hobbistycznie w chórze o nazwie Lutnia i taką też nazwę zaproponował dla klubu spor­to­wego. Została ona zaak­cep­to­wana przez kole­gów z zespołu, choć już w sierp­niu (4 sierp­nia) tego samego roku zmie­niono ją. Towa­rzy­stwo Spor­towe Liga Dębiec cały czas sku­piało wokół sie­bie mło­dzież zwią­zaną z tą pod­po­znań­ską osadą. 

Pierw­szym pre­ze­sem klubu był Jan Nowak, ale po kilku mie­sią­cach peł­nie­nia tej funk­cji został wcie­lony do woj­ska i musiał zre­zy­gno­wać. 4 sierp­nia, a więc wtedy kiedy zde­cy­do­wano i zmia­nie nazwy klubu, powo­łano na sta­no­wi­sko Antoniego Sta­chow­skiego. 

29 czerwca 1924 roku zespół zade­biu­to­wał w roz­gryw­kach ligo­wych, poko­nu­jąc na Wil­dec­kich Bło­niach Ruch Poznań 5:3. Wynik tego mecz został jed­nak zwe­ry­fi­ko­wany na 3:0, ponie­waż dopa­trzono się nie­pra­wi­dło­wo­ści w skła­dzie przeciwnika. 

Podob­nie jak inne klubu Towa­rzy­stwo Spor­towe Liga Dębiec miała pro­blem z pła­ce­niem obo­wiąz­ko­wych skła­dek i na pewien okres została zawie­szona przez Z.O.P.N. W stycz­niu 1925 roku osada Dębiec została admi­ni­stra­cyj­nie włą­czona do Pozna­nia, a klub zmie­nił nawę na Towa­rzy­stwo Spor­towe Liga Poznań. 

W tym okre­sie cały czas docho­dziło do zmian we wła­dzach klubu. W 1925 roku jego pre­ze­sem został Leon Nowicki, któ­rego po kilku mie­sią­cach zastą­pił Sta­ni­sław Dere­ziń­ski. Wtedy wła­śnie pro­to­pla­sta Lecha Poznań sta­wał się jed­nym z czo­ło­wych zespo­łów w swoim okręgu. 

W 1927 roku wygrał 17 z 22 meczów (trzy zre­mi­so­wał), a w jed­nym z nich, 10 kwiet­nia 1927 roku, Towa­rzy­stwo Spor­towe Liga Poznań wygrało z Helio­sem Czem­pin 9:0, a sie­dem bra­mek zdo­był Łucjan Kunz. To naj­lep­szy wynik osią­gnięte przez zawod­nika naszego zespołu w 90-letniej histo­rii, który wiele lat póź­niej wyrów­nał Wło­dzi­mierz Jaku­bow­ski. Towa­rzy­stwo Spor­towe Liga Poznań w tym sezo­nie uzy­skało awans do B-klasy. 

W tym samym cza­sie utwo­rzono zespół rezer­wowy, co jesz­cze bar­dziej wzmo­gło rywa­li­za­cję. Zawod­nicy wystę­pu­jący w tym klu­bie grę trak­to­wali jed­nak jako pro­mo­cję i oka­zję do jego zmiany na inny, w któ­rym otrzy­ma­liby etat pra­cow­ni­czy za grę w dru­ży­nie. W przy­padku Towa­rzy­stwa Spor­to­wego Liga Poznań nie mogli o tym marzyć, choć takie plany miał pre­zes, Sta­ni­sław Dereziński. 

W 1928 roku roz­grywki B-klasy były dość mocno roz­bu­do­wane, stwo­rzono bowiem pięć grup eli­mi­na­cyj­nych. Na tym eta­pie Towa­rzy­stwo Spor­towe Liga Poznań grało bar­dzo dobrze, dwa razy zaj­mu­jąc dru­gie miej­sce, prze­gry­wa­jąc jedy­nie ze zwy­cięz­cami grup (1928, 1929). 

Towa­rzy­stwo Spor­towe Liga Poznań, nie miały ofi­cjal­nego godła oraz barw. Począt­kowo te dru­żyny wystę­po­wały w czer­wo­nych koszul­kach, które szyła firma Bucherta z Dębca. Nie­bie­skie barwy poja­wiły się dopiero po zwią­za­niu się z koleją i prze­pro­wadzce na sta­dion przy ul. Józefa Dzier­żyń­skiego, ale to nastą­piło dopiero w latach 30-tych.
 
Po czterech latach w 1928 roku udało się zdobyć awans o szczebel wyżej do B-klasy. Na promocję do grona najlepszych drużyn okręgu przyszło jeszcze poczekać do 1932 roku, kiedy to zrządzenie regulaminu pozwoliło Lidze znaleźć się w A-klasie, z której można było uzyskać prawo startu w eliminacjach do I ligi państwowej. Przed wojną dębieckim piłkarzom to się nie udało, jednak nastąpił kolejny ważny moment w dziejach klubu. Jesienią 1933 roku powołano do życia Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Poznań, w skrócie KPW. W 1945 roku, tuż po zakończeniu wojny, działacze zaczęli szukać możliwości wznowienia życia sportowego w mieście. Pierwszym reaktywowanym klubem w mieście był Lech!

Przez kilka lat, ze względu na trwa­jącą wojnę i fakt, że wielu gra­ją­cych w dru­ży­nach pił­kar­skich zawod­ni­ków brało udział w dzia­ła­niach na róż­nych fron­tach, roz­grywki ligowe musiały zostać zawie­szone — zapra­szamy na kolejną część “Dekad Lecha”. Przed Wami lata 40-ste.

Mimo tego głód piłki w Pozna­niu był ogromny i zasta­na­wiano się jak go zała­go­dzić. W sierp­niu 1940 roku powstał komi­tet orga­ni­za­cyjny pił­kar­skich mistrzostw mia­sta. Wielu pił­ka­rzy nie mogło w nich brać udział ze względu na opusz­cze­nie Pozna­nia, ale Ci, któ­rzy pozo­stali przy każ­dej nada­rza­ją­cej się oka­zji upra­wiali sport.

W mistrzo­stwach mia­sta, przez wielu uzna­wa­nych za nie­ofi­cjalne, w roku 1940 udział wzięły tylko cztery ekipy, a zwy­cięzcą oka­zało się Chwa­li­szewo, które w walce o triumf było lep­sze od Strze­lec­kiej, Woź­nej i Wildy.

W czerwcu 1941 roku w roz­gryw­kach udział wzięło dzie­więć dru­żyn, podzie­lo­nych na dwie grupy. Rywa­li­za­cja trwała pięć tygo­dni, a zwy­cięz­cami poszcze­gól­nych grup oka­zali się pił­ka­rze Gór­czyna oraz Dębca KPW. 7 wrze­śnia 1941 roku, w finale spo­tkały się zespoły Dębca oraz Strze­lec­kiej, ale finał przy sta­nie 1:0 dla KPW został prze­rwany przez żan­dar­mów. Następ­nego dnia boisko było zaorane i nie­moż­liwe oka­zało się dokoń­cze­nie meczu.

Rok póź­niej spo­tkań nie roze­grano, a w 1943 roku w fazach fina­ło­wych znów prze­rwano rywa­li­za­cję. W marcu 1945 roku posta­no­wiono o dokoń­cze­niu mistrzostw mia­sta prze­rwa­nych w 1941 roku.

Gdy powoli zbli­żał się koniec wojny, w kulu­arach zaczęto już myśleć o reor­ga­ni­za­cji klu­bów pił­kar­skich funk­cjo­nu­ją­cych przed jej wybu­chem. Tak stało się rów­nież w przy­padku KPW Liga Poznań. 28 lutego 1945 roku, Leopold Krzy­ża­now­ski, dzia­łacz KPW z cza­sów przed­wo­jen­nych został przy­jęty przez jed­nego z dyrek­to­rów poznań­skiej kolei, inż. Szczygłowskiego.

Pod­czas spo­tka­nia uzy­skał zgodę na prze­ję­cie obiektu na Dębcu, nale­żą­cego do kolei przez powsta­jący Kole­jowy KS. Nigdy jed­nak nie padło stwier­dze­nie, że nowy twór jest kon­ty­nu­ato­rem tra­dy­cji KPW Liga Poznań.

Nieco ponad dwa tygo­dnie po spo­tka­niu Krzy­ża­now­skiego z Szczy­głow­skim, 16 marca 1945 roku odbyło się spo­tka­nie, na któ­rym wybrano wła­dze Kole­jo­wego KS, pre­ze­sem został były pre­zesKPW, Józef Chro­brak. W okre­sie powsta­wa­nia Kole­jo­wego Klubu Spor­to­wego czę­sto zmie­niali się pre­zesi, wybie­rani zazwy­czaj przez wła­dze poznań­skiej kolei na dro­dze awansu zawodowego.

Ten zespół, repre­zen­tu­jący Dębiec, wziął udział w mistrzo­stwach mia­sta za rok 1941, które zde­cy­do­wano się powtó­rzyć. Odbyły się one 1 i 2 kwiet­nia 1945 roku, a w finale KKS poko­nał Wartę Poznań, repre­zen­tu­jącą Wildę 1:0.
Roz­grywki ligowe wzno­wiono na początku lipca 1945 roku. W pierw­szym spo­tka­niu, które odbyło się praw­do­po­dob­nie 1 lipca 1945 roku prze­ciwko Polo­nii Jaro­cin zade­biu­to­wał przy­szły gwiaz­dorKKS, Teo­dor Anioła. Mecz zakoń­czył się zwy­cię­stwem Pozna­nia­ków aż 11:1.

Eli­mi­na­cje o prawo gry w Eks­tra­kla­sie, którą chciano reak­ty­wo­wać w 1948 roku cie­szyły się zain­te­re­so­wa­niem 28 zespo­łów, które PZPN podzie­lił na trzy grupy. Awans do Eks­tra­klasy zyski­wały trzy naj­lep­sze zespoły w każ­dej z grup. Przed pierw­szym spo­tka­niem eli­mi­na­cyj­nym potwier­dzono fuzję Kole­jo­wego KS z KS Pogo­nią, która powstała w 1914 roku. Stało się to 17 marca 1947 roku.

Warun­kiem fuzji było doda­nie do frazy KKS słowa Pogoń, czego nie mogły potwier­dzić wła­dze klubu, a walne zebra­nie dele­ga­tów kole­jar­skiego klubu, co uczy­niono. Dzien­ni­ka­rze rzadko jed­nak uży­wali tej nazwy czę­ściej mówią o klu­bie jako KKS. Nie­spełna rok póź­niej kolejne zebra­nie dele­ga­tów potwier­dziło kolejną zmianę nazwy na KS ZZK, usu­wa­jąc z ofi­cjal­nej słowo „Pogoń” i ta dru­żyna już na stałe znik­nęła z poznań­skiej mapy sportu, nigdy póź­niej się nie odradzając.

Walka o awans do elity była nie­zwy­kle emo­cjo­nu­jąca. „Kole­jorz” zajął czwarte miej­sce, ale dzięki wykry­ciu tzw. „oszu­stwa świd­nic­kiego” zmie­niono wynik prze­gra­nego meczu z Polo­nią Bytom 2:4 na wal­ko­wer 3:0 dla KS ZZK. W stycz­niu 1948 roku jeden z gra­czy Polo­nii Świd­nica, Mar­kocki, zeznał pod przy­sięgą w sądzie, że w skła­dzie Polo­nii wystą­piło dwóch zawod­ni­ków pod innym nazwi­skiem. Zde­cy­do­wano się na powięk­sze­nie Eks­tra­klasy z 12 do 14 zespo­łów, co stało się 16 lutego 1948 roku. Obok naszego zespołu awans do elity uzy­skał RTS Widzew Łódź, z któ­rym to KSZZK roze­grał pierw­szy mecz w histo­rii swo­ich wystę­pów w Ekstraklasie.

Ten odbył się 14 marca 1948 roku i zakoń­czył się zwy­cię­stwem Widzewa 4:3. Łodzia­nie jed­nak po świet­nym star­cie prze­grali kolejno osiem meczów i na fini­szu roz­gry­wek musieli się z nimi poże­gnać, aż do roku 1975.

„Start” uznana gazeta spor­towa z Kra­kowa tak oce­niła to spo­tka­nie: „Debiut” nad­pro­gra­mo­wego ligowca” przy­niósł mu pierw­sze punkty mistrzow­skie, ale tylko dla­tego, że starł się w meczu z rów­nie „przy­pad­ko­wym”, bo poza „pro­gra­mem” do ligi zali­czo­nym poznań­skim ZZK. Gdyby sądzić o pra­wach tych dru­żyn do naszej eks­tra­klasy na pod­sta­wie dzi­siej­szego wido­wi­ska, to są one… mało uzasadnione…”.

ZZK zajął jed­nak szó­ste miej­sce w roz­gryw­kach, a w kolej­nym wzmoc­niony już Hen­ry­kiem Czap­czy­kiem, który razem z Teo­do­rem Aniołą i Edmun­dem Bia­ła­sem two­rzył słynne ter­cet ABC. Warto także dodać, że Lech zdo­był w swoim pierw­szym sezo­nie w Eks­tra­kla­sie „nagrodę dla naj­bar­dziej fair gra­ją­cej dru­żyny ligi za rok 1948”.

Anioła, Bia­łas i Czap­czyk dla „Kole­jo­rza” mieli nie­sły­chane znacz­nie. Razem w 1949 roku zdo­byli 40 bra­mek (Anioła – 20, Bia­łas – 12, Czap­czyk – 8). Osta­tecz­nie już wtedy Zrze­sze­nie Spor­towe Kole­jarz Poznań zajęło nie­spo­dzie­wa­nie trze­cie miej­sce w lidze, sta­jąc się powoli jed­nym z lep­szych zespo­łów w kraju.

Jeszcze w 1960 roku udało się powrócić Lechowi do I ligi, jednak w 1963 roku zespół został zdegradowany aż na dziewięć lat. Nie obyło się także bez spadku do III ligi, zwanej wówczas Ligą Międzywojewódzką. Najbardziej spektakularny sukces odniósł trener Jerzy Kopa, którzy przeniósł się z Szombierek Bytom. Objął zespól w 1976 r., gdy ten był na ostatnim miejscu w tabeli. Zabrał piłkarzy na zgrupowanie w Błażejewku, stąd wydarzenia z tamtego sezonu nazywane są "Cudem w Błażejewku". Tylko cud bowiem sprawił, że Lech utrzymał się w lidze, a rok później wywalczył awans do europejskich pucharów, zajmując 3. miejsce!

W 1990, 92 i 93 r. poznaniacy sięgali po mistrzostwo kraju. Najlepsze spotkanie poprzedniej dekady "Kolejorz" rozegrał właśnie jesienią 1990 roku. Pokonał wówczas na stadionie przy ul. Bułgarskiej francuski Olympique Marsylia 3:2. W rewanżu było już gorzej większość zawodników narzekała we Francji na zatrucie pokarmowe, a Francuzi rozgromili poznaniaków 6:1. Od 1993 roku każdy kolejny sezon był już gorszy od poprzedniego. Klub borykał się z olbrzymimi kłopotami finansowymi musiał sprzedawać kolejnych zawodników, by przetrwać. W końcu czara goryczy się przelała w 2000 roku Lech po 28 latach opuścił szeregi ekstraklasy. Pierwszy sezon w II lidze był katastrofalny. Niewiele brakowały by drużyna znalazła się na samym dnie, czyli w III lidze. Ogromnym wysiłkiem udało się jednak uratować przed degradacją, a w kolejnym sezonie bez problemów wywalczyć awans do ekstraklasy.W pierwszym roku po powrocie do pierwszej ligi poznaniacy walczyli przede wszystkim o bezpieczne miejsce w tabeli. Kolejny sezon rozpoczął się dla Kolejorza fatalnie. Po 5 kolejkach trenerem zespołu został niespodziewanie Czesław Michniewicz. Wybór tego młodego szkoleniowca okazał się strzałem w dziesiątkę, bo lechici zakończyli rozgrywki na 6 miejscu, ale przede wszystkim zdobylil Puchar Polski, w meczach finałowych pokonując odwiecznego rywala, Legię Warszawa. Kilkanaście dni później kibice w Poznaniu cieszyli się również ze zdobycia Superpucharu. Kolejne dwa sezony nie przyniosły już takich sukcesów, ale ligę Lech za każdym razem kończył w górnej części tabeli.

Apetyty kibiców rosły wraz z kolejnymi sukcesami. W sezonie 2010/11 celem było wejście do fazy grupowej Ligi Mistrzów. Sztuka ta niestety nie udała się lechitom, ponieważ przegrali w III rundzie eliminacji ze Spartą Praga. Dało im to jednak możliwość gry w Lidze Europy, a to okazało się kolejną wspaniałą przygodą Lecha w europejskich pucharach. Po wyeliminowaniu ukraińskiego Dnipro i dostaniu się do fazy grupowej, Kolejorz trafił do grupy śmierci", razem ze słynnym Juventusem, naszpikowanym gwiazdami Manchesterem City oraz mistrzem Austrii, FC Salzburg. Lechici byli sensacją tych rozgrywek, niespodziewanie awansując do 1/16 finału m.in. dzięki wygranej u siebie z Manchesterem City, dwóm remisom z Juventusem i dwukrotnemu pokonaniu Austriaków. Ze względu jednak na rozczarowujące wyniki w Ekstraklasie w trakcie sezonu został zwolniony dotychczasowy trener Lecha, Jacek Zieliński. Tuż przed meczem w Poznaniu z Manchesterem City jego miejsce zajął Hiszpan, Jose Mari Bakero. Na wiosnę Lechici zakończyli swoją piękną przygodę z Ligą Europy, odpadając w 1/16 finału rozgrywek ze Sportingiem Bragą, późniejszym finalistą rozgrywek. W lidze Kolejorz nie zachwycał - piąte miejsce na koniec sezonu było wynikiem poniżej oczekiwań kibiców. Szansą na występ w europejskich pucharach był finał Pucharu Polski z Legią Warszawa. Niestety, niebiesko-biali po remisie 1:1 ulegli odwiecznemu rywalowi w konkursie rzutów karnych.

Sezon 2011/2012 dla piłkarzy Lecha zaczął się wyśmienicie. Podopieczni Jose Mari Bakero szybko usadowili się na pozycji lidera i wydawało się, że drużyna wraca na należne jej miejsce. Z czasem przyszła jednak fatalna seria bez zdobycia gola, która spowodowała, że poznaniacy systematycznie spadali w ligowej tabeli. Mimo to udało się hiszpańskiemu trenerowi przetrwać zimę. Jednak po dwóch porażkach w pierwszych wiosennych meczach czara goryczy się przebrała i 27 lutego 2012 roku trenerem został Mariusz Rumak, dotychczasowy asystent Bakero, a wcześniej szkoleniowiec grup młodzieżowych Lecha. Od nowego trenera nie oczekiwano cudów, tymczasem okazało się, że po serii zwycięstw drużyna dołączyła do ligowej czołówki i do ostatniej kolejki walczyła o Mistrzostwo Polski, ostatecznie kończąc rozgrywki na czwartym miejscu, które dało jej przepustkę do Europy. Królem strzelców T-Mobile Ekstraklasy z 22 golami na koncie został Artiom Rudnev, który po zakończonych rozgrywkach odszedł do HSV Hamburg.

Nowy sezon zaczął się dla Lecha już na początku lipca od kwalifikacji do Ligi Europy. Po przebrnięciu przez egzotyczne przeszkody z Kazachstanu i Azerbejdżanu zespół nie sprostał szwedzkiemu AIK Solna. Kilka dni później odpadł z Pucharu Polski, ulegając Olimpii Grudziądz. To sprawiło, że już w połowie sierpnia Kolejorz musiał się skupić tylko na lidze. Pomimo tego że drużyna ustanowiła klubowy rekord w ilości punktów zdobywanych na wyjazdach, słabsza gra przy Bułgarskiej spowodowała, że tytuł nie powrócił do Poznania. Jednak sezon 2012/2013 uznać należy za historyczny, ponieważ Lech wywalczył pierwsze wicemistrzostwo Polski.

W kolejnym roku podopieczni wówczas Mariusza Rumaka ponownie zajęli drugie miejsce w najwyższej klasie rozgrywkowej w Polsce. Wtedy jednak kibice nie uznali tego za sukces, ponieważ mieli w pamięci porażki z początku sezonu. Kolejorza odpadł wówczas w III rundzie eliminacji do Ligi Europy z litewskim Żalgirisem Wilno oraz w 1/8 finale Pucharu Polski z Miedzią Legnica. 

Kompromitacji w europejskich pucharach lechici nie uniknęli również w kolejnym sezonie, kiedy przeszkodą nie do ominięcia okazało się islandzkie Stjarnan F.C. Wówczas szkoleniowiec Lecha Mariusz Rumak pożegnał się z pracą w stolicy Wielkopolski, a jego miejsce na kolejne trzy spotkania zajął Krzysztof Chrobak. 

1 września 2014 roku funkcję pierwszego trenera Kolejorza objął Maciej Skorża. Pomimo początkowego marazmu był to sezon pełen sukcesów na krajowym podwórku. Lech po raz pierwszy po kilku latach awansował do finału Pucharu Polski, w którym przegrał z warszawską Legią 1:2. Ważniejsze było jednak sięgnięcie po mistrzostwo kraju i możliwość ponownej walki o awans do Ligi Mistrzów.