Z napastnika obrońca - Mirosław Justek

Karierę rozpoczynał od pozycji środkowego napastnika i dopiero po wejściu w wiek seniorski został przesunięty na pozycję skrzydłowego, gdzie w pełni mógł wykorzystywać wrodzoną szybkość i przebojowość. Cieśliki były klubem tylko młodzieżowym i jego wychowankowie z czasem musieli sobie szukać innych klubów.

Justek w 1967 roku trafił do powracającej do najwyższej klasy rozgrywkowej Pogoni Szczecin. Najpierw do zespołu juniorskiego, potem do rezerw, aż w końcu do pierwszej drużyny. Gdy tam trafił na stałe zadomowił się w podstawowej jedenastce. W drużynie Portowców" występował przez dziesięć sezonów, rozegrał 154 mecze, w których zdobył trzynaście bramek.

Gdy przed rozpoczęciem sezonu 1976/1977 Justek postanowił przenieść się do Poznani, kibice Pogoni żegnali go ze złością i nigdy nie wybaczyli mu tej zdrady". W Lechu zadebiutował w spotkaniu Pucharu Polski z Arkonią Szczecin i na zdobycie premierowej bramki potrzebował zaledwie trzech minut.

Pierwszy sezon w niebiesko-białych barwach nie był dla niego najlepszy. Lech miał walczyć o udział w europejskich pucharach, ale zamiast tego do ostatniej kolejki musiał się martwić o utrzymanie. To zapewnił sobie w wygranym meczu z nowo kreowanym Mistrzem Polski, Śląskiem Wrocław. Dopiero w następnych rozgrywkach Kolejorz wykorzystał swój potencjał i zakończył rozgrywki na trzecim miejscu, które gwarantowało przepustkę na europejskie salony. Wtedy Justek występował już na pozycji lewego obrońcy, na którą został przekwalifikowany przez trenera Jerzego Kopę.

Ta zmiana pozycji zaowocowała życiową formą Justka i powołaniami do reprezentacji Polski. Wprawdzie rozegrał w niej tylko trzy spotkania w pierwszej połowie 1978 roku, ale zaprezentował się w nich na tyle dobrze, że jako jedyny piłkarz Lecha poleciał na Mistrzostwa Świata w Argentynie, na których Polska była jednym z faworytów do zdobycia złotego medalu. Na nieudanym mundialu już nie zagrał i licznik występów w kadrze zatrzymał się na trzech.

Udany rok Mirosława nie umknął również uwadze kibiców, którzy w 1978 roku w plebiscycie Głosu Wielkopolskiego" przyznali mu miano najlepszego piłkarza Wielkopolski. Sezon 1978/1979 dla Justka był ostatnim w barwach Lecha. Choć w Poznaniu spędził tylko trzy lata to na stałe wpisał się w historię Kolejorza. W niebiesko-białych barwach rozegrał 93 spotkania i zdobył dziesięć bramek.

Latem 1979 roku wyjechał do Belgii. Tam występował w Antwerpii i Charleroi. Na zakończenie kariery wylądował w amatorskim klubie francuskim, AC St. Dizier. W 1982 roku powrócił do Polski, ale nie do Szczecina tylko do Poznania. Przez chwilę był nawet trenerem drużyn młodzieżowych Lecha, ale z czasem urwał kontakty ze sportem. Zmarł przedwcześnie, 24 stycznia 1998 roku w wyniku powikłań po nieszczęśliwym wypadku.