Jeden Klub Tysiąc Historii: Po obu stronach barykady

Wyjazdy z Lechem do Gdańska nie były łatwe. Grając na starym stadionie przy ulicy Traugutta miejscowi kibice, a także ci z Poznania, tworzyli fajną atmosferę - mały obiekt, ale cały zapełniony. W dodatku znane są dobrze relacje fanów obu drużyn. Muszę powiedzieć, że lubię grać w takich meczach, gdy trybuny żyją, a kibice gospodarzy niekoniecznie darzą sympatią przyjezdnych. Utkwił mi w pamięci jeden z meczów przy Traugutta, który wygraliśmy 2:1. W Poznaniu natomiast czuliśmy się pewniej, niezależnie od drużyny, która przyjeżdżała. Zdawaliśmy sobie wtedy sprawę, że jesteśmy silnym zespołem i każdy, kto przyjeżdżał, zdawał sobie sprawę z trudności zadania. Tworzyliśmy fajny kolektyw. W meczach u siebie narzucaliśmy swój styl gry i dominowaliśmy przez większość spotkania. Czuliśmy się na tyle pewni, że naszym celem było tylko zwycięstwo.

Do Lechii trafiłem w 2015 roku. W tym momencie grały tam jeszcze ikony tego klubu - Mateusz Bąk, Piotrek Wiśniewski. Pamięta się tych zawodników z rywalizacji, gdy jeszcze byłem po drugiej stronie barykady. Zanim przyszedłem do Gdańska to spędziłem 2,5 roku w Niemczech, więc w trakcie tej rozłąki z Polską doszło do zmian w obu klubach. Oprócz wymienionej dwójki spotkałem też na boisku Huberta Wołąkiewicza, zarówno jako rywal z Gdańska, jak i kolega ze wspólnej szatni w Poznaniu. Było jeszcze kilku innych graczy, z którymi grałem w Lechii, a wcześniej mierzyłem się z nimi, gdy jeszcze znajdowałem się w Lechu.

Mecze z Lechem w barwach Lechii były ciekawym przeżyciem. Czuło się w głębi serca nutkę ekscytacji i podekscytowania. To były dla mnie inne mecze, niż pozostałe. W Kolejorzu miałem wtedy dużo kolegów i choć z perspektywy czasu wiele się zmienia, to do tej pory mam w Lechu znajomych. Było trochę dziwnie. Zawsze zastanawiałem się, jak zakończy się spotkanie i jak w nim się będę zachowywać, aczkolwiek taka jest nasza rola. Kiedy wychodziło się na boisko, rozgrywało się mecz jak każdy inny.

Zredagował Jakub Ptak