Potężnie zbudowany stoper - Damian Łukasik

Łukasik przyszedł na świat 26 lutego 1964 roku w miejscowości Poniec niedaleko Leszna. W leszczyńskiej Polonii nabierał pierwszych szlifów piłkarskich. W tym klubie trenował do 1981 roku. Tam wypatrzyli go działacze Kolejorza i postanowili ściągnąć do Poznania. Łukasik najpierw terminował w zespole rezerw.

Na debiut w pierwszym zespole musiał poczekać do 1983 roku, ale za to swój licznik gier w Ekstraklasie rozpoczął od meczu z Legią. Walczący o tytuł mistrzowski Lech podejmował stołeczny zespół w 27. kolejce sezonu 1982/83. Łukasik wszedł na boisko w 73 minucie, zmieniając kontuzjowanego Janusz Małka, gdy na tablicy wyników utrzymywał się bezbramkowy remis. Kolejorz ostatecznie wygrał 1:0 po golu Józefa Adamca w ostatniej minucie i koniec końców sięgnął po pierwszy w historii tytuł mistrzowski. Łukasik w tym sezonie zagrał jeszcze w jednym meczu ligowym i sensacyjnie przegranym półfinale Pucharu Polski z drugoligowym Piastem Gliwice.

W kolejnym sezonie potężnie zbudowany obrońca z Ponieca grał już zdecydowanie więcej. Nie da się ukryć, że trochę pomogła mu kontuzja Józefa Szewczyka, który po meczu w Bilbao uskarżał się na problemy ze wzrokiem. Badania były dla niego bezlitosne. Wykazały raka oka. Szewczyk na boisku więcej już się nie pojawił, a dwa lata później zmarł. Łukasik godnie go zastąpił na pozycji stopera. Rozegrał 19 spotkań ligowych, pięć w Pucharze Polski i miał spory udział w wywalczeniu dubletu.

W kolejnych sezonach nikt w Poznaniu nie wyobrażał sobie Lecha bez Łukasika. Nie zmienił tego nawet dwumecz z FC Barceloną, który przeszedł do historii klubu. Kolejorz spotkał się z Dumą Katalonii w 1988 roku, w drugiej rundzie Pucharu Zdobywców Pucharów. Po dwóch remisach 1:1 o awansie do dalszej fazy gier decydował konkurs jedenastek, który Lech przegrał. Andoniego Zubizaretty nie zdołali pokonać Jarosław Araszkiewicz, Bogusław Pachelski i właśnie Łukasik. Stoper Kolejorza musiał strzelić by rywalizacja toczyła się dalej. Uderzył mocno, ale tylko w poprzeczkę i z awansu cieszyli się Katalończycy.

Łukasik w Lechu grał do 1993 roku, z przerwą na sezon 1991/92, gdy z powodu kontuzji nie grał w ogóle. Przez to nie ma w dorobku tytułu mistrzowskiego, który Lecha wówczas wywalczył. Niektórzy twierdzą, że to właśnie kontuzje spowodowały, że Łukasik nie trafił do wielkiego europejskiego klubu, bo potencjał miał ogromny. Za granicę zdecydował się wyjechać na początku 1994 roku. Postawił na Izrael, gdzie reprezentował barwy Hapoelu Tel-Awiw. Spędził w tym klubie dwa lata. Rozegrał 64 mecze i strzelił 2 gole.

Po powrocie do Polski występował w Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski, ale na zakończenie kariery ponownie wrócił do Lecha. W niebiesko-białych barwach występował jeszcze w rundzie wiosennej rozgrywek 1996/97 i przez cały kolejny sezon, po którym zakończył karierę. Ostatni mecz w zespole Kolejorza rozegrał 31 maja 1998 roku. Lech przy ulicy Bułgarskiej pokonał Amikę Wronki 2:0, a Łukasik na placu gry spędził całe 90 minut. Następnie występował także w zespole Lech Poznań Oldboys, ale ze względu na problemy z kolanami za wiele tam nie pograł. W Lechu pracował także jako trener grup młodzieżowych, był asystentem w zespole Młodej Ekstraklasy, a obecnie zajmuje się szkoleniem w MSP Szamotuły.